جو نوعی دانه کامل است که برای اولین بار در اتیوپی و برخی از مناطق جنوب شرقی آسیا کشت شده است. جو به عنوان منبع نشاسته، مواد معدنی، ویتامین ها و پروتئین در نظر گرفته می شود. مصرف این غله سبب پیشگیری از بروز بیماری هایی از جمله دیابت، چاقی، فشار خون بالا و التهاب روده می شود.

جو به عنوان منبع پروتئین در مکمل های غذایی در نظر گرفته شده و حاوی اسیدهای آمینه ضروری و غیر ضروری است. یکی از اصلی ترین اسیدهای آمینه اساسی جو لیزین (lysine) می باشد که در مکمل های عضله سازی وجود دارد. فیبر رژیمی موجود در جو سبب بهبود سلامت روده شده و احتمال سرطان روده را کاهش می دهد. β -گلوکان (β-glucan ) سبب کاهش سطح لیپیدهای پلاسما، کلسترول LDL  و گلوکز می شود. ویتامین های B₁، B₂، B₃ و ویتامین E عمده ویتامین هایی هستند که در جو وجود دارند. دانه جو به عنوان منبع خوبی از پتاسیم، کلسیم، فسفر، منیزیوم، آهن، مس، منگنز و روی در نظر گرفته می شود. اسیدهای چرب موجود در دانه جو شامل اسید لینولئیک، پالمیتیک، اولئیک و لینولنیک می باشد. جو همچنین حاوی ترکیبات زیست فعالی از جمله اسیدهای فنلیک و اسید فرولیک نیز می باشد. فعالیت های ضد سرطانی و آنتی اکسیدانی جو را می توان به ترکیبات فنلی نسبت داد.

آرد جو را می توان در محصولات با پایه گندم از جمله نان، کیک، کلوچه، نودل و اسنک ها استفاده کرد. تحقیقات متعددی در رابطه با اختلاط آرد جو با آرد گندم جهت تهیه نان انجام شده است. این مطالعات ارتباط مستقیمی را بین افزایش میزان آرد جو و کاهش احتباس گاز در خمیر و حجم نان نشان داده است. با این وجود اختلاط آرد جو در خمیر گندم اثرات ضد بیاتی بر بافت مغز نان می گذارد.